برای بازیافت باتری‌های لیتیومی فرسوده گلوگاه‌های متعددی وجود دارد که در مقیاس آزمایشگاهی در شرکت متقاضی برطرف شده است اما در زمینه جدایش نیکل از کبالت در مقیاس صنعتی هنوز چالش‌هایی وجود دارد.

جدایش نیکل از کبالت با توجه به شباهت فراوان خواص فیزیکی و شیمیایی، از پیچیدگی فراوان برخوردار است، برای جدایش این دو عنصر با استفاده از رسوب‌دهی شیمیایی تحقیقات گسترده‌ای صورت گرفته است؛ دی‌متیل‌گلی‌اکسیم یکی از مهم‌ترین رسوب دهنده‌های نیکل است که به صورت انتخابی می‌تواند نیکل را از کبالت جدا کند و قابلیت استفاده مجدد را نیز دارد. یکی از روش‌های جدایش این دو عنصر، استفاده از تفاوت حد حلالیت با تغییر درجه اکسایش یون‌هاست. کبالت در قیاس با نیکل تمایل بیشتری به اکسایش دارد و تفاوت بسیار زیادی بین حلالیت یون دو ظرفیتی نیکل و کبالت سه ظرفیتی وجود دارد که باعث رسوب دهی کبالت می‌شود.

در محصول دانش‌بنیان شرکت، این دو عنصر با استفاده از دی‌متیل‌گلی‌اکسیم از یکدیگر تفکیک شده‌اند و محصولی با خلوص بالا تولید شده است. چالشی که در این فرآیند وجود دارد قیمت بسیار بالای دی‌متیل‌گلی‌اکسیم است که توجیه‌پذیری اقتصادی طرح را برای صنعتی‌سازی به خطر می‌اندازد. لذا می‌بایست برای جدایش نیکل و کبالت از رویکردهای دیگری استفاده نمود. به منظور برطرف نمودن این چالش می‌بایست علاوه بر استخراج حلالی، تکنولوژی‌های دیگر بررسی گردد تا بتوان بهترین روش از لحاظ اقتصادی و فنی انتخاب گردد. خروجی این بخش می‌بایست با ادامه فرآیند بازیافت باتری‌ لیتیومی که در شرکت متقاضی پیاده سازی شده است همخوانی داشته باشد تا بتوان فرآیند پیشین را بهبود داد.

همچنین، با توجه به هدف صنعتی‌سازی محصول نیاز است فرآیند در فاز پایلوت بررسی و تست گردد تا بتوان گلوگاه‌های موجود برای صنعتی‌سازی برطرف شود. از مهم‌ترین گلوگاه‌ها، کاهش راندمان و سختی کنترل فرآیند است که باید برای آماده‌سازی محصول برای صنعتی‌سازی در این فاز بر طرف گردد. راندمان و پیچیدگی در فرآیند صنعتی می‌تواند خلوص محصول نهایی را تحت الشعاع قرار دهد که باید برای آن چاره‌جویی نمود.

به طور خلاصه، گلوگاه تحقیقاتی این طرح، جداسازی موثر نیکل از کبالت با خلوص بالا، راندمان بالای 70 درصد فرآیند و اجرایی بودن فرآیند در مقیاس پایلوت و صنعتی است.