امروزه ورزش‌های زمستانی از محبوبیت بالایی برخوردار شدهاند و جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده‌اند، اما به دلیل گرم شدن کره زمین و به‌تبع آن کاهش میزان بارش برف، فعالیت پیست‌های اسکی با مشکل مواجه شده است. برای رفع این مشکل می‌توان از دستگاه‌های برف ساز استفاده نمود. این دستگاه‌ها از طریق تولید برف و انباشته کردن بر روی برف‌های موجود، باعث افزایش مدت زمان بهره برداری از پیست‌ها می‌گردند. امروزه وجود دستگاه‌های برف‌ساز در پیست‌های اسکی یکی از ابزارهای ضروری جهت افزایش طول عمر پیست‌ها و حتی دائمی شدن پیست‌ها در فضاهای سربسته می‌باشد. اولین ماشین برف‌ساز در اوایل سال ۱۹۰۰ ساخته شد. این دستگاه با مشکلات و نواقصی همراه بود. بهبود مستمر در طراحی، منجر به تولید دستگاه برف‌سازی با هوای فشرده گردید. این دستگاه، آب را با استفاده از هوای فشرده به قطره‌های ریز و کریستالی تبدیل می‌کرد. این دستگاه با وجود مشکلاتی مانند تولید برف نامرغوب، آلودگی صوتی بالا، مسدودشدن دهانه دستگاه و نیاز به هوای فشرده بالا و در نتیجه هزینه‌بر بودن، مورد استقبال تفریحگاه‌های اسکی قرار گرفت. در دهه ۱۹۷۰، تنوع اختراع‌های جدید برای ماشین‌های عرضه شده، کیفیت و روش تولید مصنوعی را بهبود بخشید. یکی از بهبودها، اضافه شدن پایه چرخان و فن بود. این امر منجر می‌شد که تولید برف برای مساحت بسیار بیشتری با یک ماشین پوشش داده شود. در سال ۱۹۷۵ پروتئینی کشف شد که مولکول‌های آب را جذب و به آن‌ها کمک می‌کرد که به شکل کریستال دربیایند. این ماده جهت تولید برف مصنوعی مورد استفاده قرار گرفت. همچنین با پیشرفت الکترونیک، کنترل‌های کامپیوتری و سنسورها عملکرد دستگاه‌های برف ساز به‌صورت قابل ‌ملاحظه‌ای بهبود یافت. امروزه اکثر تفریحگاه‌های اسکی از سیستم برف سازی مصنوعی جهت بهبود شرایط و افزایش فصل اسکی استفاده می‌نمایند. چندین شرکت ایرانی نیز اقدام به تولید این دستگاه‌ها نموده و در موقعیت مکانی مختلف نیز مورد آزمون قرار داده‌اند، اما به دلیل وجود ایرادات فنی مانند عدم وجود فن و سیستم سرمایشی مناسب، امکان تولید برف (حتی در دمای ۵- درجه سانتی‌گراد) میسر نگردید.

نمودار زیر عوامل مؤثر در پیست اسکی شرکت متقاضی را نشان می‌دهد. نبود دستگاه برف ساز مناسب و شرایط آب و هوایی نامناسب، از عوامل اصلی در کاهش مدت زمان بهره‌برداری از این پیست اسکی می‌باشد.