به‌سبب اینکه کشور ما در منطقه‌ای زلزله‌خیز واقع شده است و به‌طور میانگین هرچند روز یک‌بار زلزله‌ای با شدت تقریبی ۴ ریشتر به وقوع می‌پیوندد، خطری دائمی از بعد تلفات انسانی و مالی کشور را تهدید می‌کند. هم‌چنین با توجه به اینکه بیش‌ز نیمی از ساختمان‌های کشور به‌صورت سنتی ساخته شده است و تعداد قابل‌توجهی از سازه‌ها در داخل کشور قبل از سال ۱۳۷۲ ساخته شده‌اند و آیین‌نامه ۲۸۰۰ مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی در خصوص مقاوم‌سازی در برابر زلزله در آن‌ها رعایت نشده است، توجه به امر مقاوم‌سازی ساختمان‌ها و تأسیسات مهم بسیار ضروری به نظر می‌رسد تا بتوان از طریق مقاوم‌سازی ساختمان‌ها ضمن حفظ جان انسان‌ها به افزایش پایداری سازه‌های مهم در برابر زلزله، حفظ سرمایه‌های ملی و ارتقای توان کشور برای مدیریت مطلوب بحران ناشی از زلزله کمک کرد. بسته به نوع و شرایط مختلف سازه، شمار زیادی از راه‌کارها برای مقاوم‌سازی لرزه‌ای وجود دارد. بنابراین انتخاب نوع مقاوم‌سازی روند پیچیده‌ای دارد و تحت تأثیر توان فناوری، شرایط اقتصادی و اجتماعی قرار می‌گیرد. انواع مختلف سیستم‌های متداول مقاوم در برابر زلزله عبارت‌اند از: سیستم مهاربنـدی جـانبی، سیـستم دیوار برشی، سیـستم قـاب مقاوم خمشی و سیستم دوگانه. جهت طراحی سیستم‌های جدید، برای یک طرح مقاوم لرزه‌ای مناسب ابتدا باید سعی در حـداقل نمودن مقدار انرژی هیستریک تلف‌شده در اعضای اصلی سازه نمود. دو دیدگاه مهم جهت رسیدن به این هدف وجود دارد. اولین دیدگاه شامل طرح‌هایی است که در آن سـعی در کـاهش انـرژی ورودی به سازه داریم که به‌عنوان‌مثال سیستم‌های جداسازی پایه از آن جمله‌اند. دومـین دیـدگاه بـر روی مکانیسم‌های اتـلاف انرژی در خود سازه متمرکز است. برای این‌منظور از تجهیزاتی استفاده می‌شود که این تجهیزات به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند تا بخشی از انرژی ورودی به سازه را تلف می‌نمایند و درنتیجه خسارت وارده به سازه اصلی کاهش می‌یابد.