جهت بهبود خواص حرارتی منسوجات و پلیمرها از دو روش استفاده می‌­شود. در روش اول، در فرآیند سنتز و تولید، تغییراتی داده می­شود تا خصوصیات موردنظر ایجاد گردد و در روش دوم پس از تولید، روش‌­های تکمیلی در این جهت به‌کار می­‌روند. در مورد منسوجاتی که دارای کاربرد عادی و معمول هستند غالباً از روش دوم استفاده می­‌گردد، زیرا مقرون‌به‌صرفه، ساده و کاملاً کارا می‌باشد. از سوی دیگر این روش‌­ها تأثیر کمتری بر سایر خواص منسوج داشته و همراه با بسیاری از فرآیندهای تکمیلی انجام می‌گیرد که به‌طور معمول بر روی این بسترها قابل‌اعمال هستند. در فرآیندهای تکمیلی از موادی جهت لایه نشانی و تغییر ساختار سطح منسوج استفاده می­‌گردد. این مواد نه با هدف ایجاد یک خاصیت ضد شعله دائمی و ذاتی بلکه تنها در جهت کاهش سرعت گسترش شعله، به تأخیر انداختن اشتعال، کاهش حرارت ایجادی در اثر اشتعال و در نهایت کاهش خسارات ناشی از مواجهه با شعله­‌ها و حرارت‌­های با دمای بالا مورد استفاده قرار می‌­گیرند. زیرا ایجاد خاصیت ضد شعله کامل در یک بستر نیازمند ایجاد تغییراتی ساختاری در آن است که این مسئله با طبیعت الیاف طبیعی و مصنوعی مرسوم سازگار نیست. طبیعت این مواد و ساختار زنجیره­‌های مولکولی در آن­ها به‌گونه‌ای است که با اعمال هرگونه حرارت و دمایی بیش از ۳۰۰ درجه سانتی‌گراد دچار تغییراتی برگشت‌ناپذیر و تخریبی می­‌گردند. ازاین‌رو برای ایجاد چنین خاصیتی لازم است که گروه‌­هایی با خاصیت مقاومت در برابر شعله را به آن­ها افزود که این روش بسیار پرهزینه بوده و بر پیچیدگی کار نیز می‌­افزاید از طرفی بر سایر خواص محصول نیز می­تواند تأثیرگذار باشد و این در حالی است که در بسیار از کاربردها نیاز به صرف چنین هزینه‌­ای برای رسیدن به خواص ذاتی نیست زیرا از طریق انجام تکمیل­‌های مناسب، با صرف هزینه و انرژی کمتر می­‌توان به چنین خواصی در حد مطلوب و مورد قبول دست‌ یافت. مقاوم‌­های حرارتی، مواد شیمیایی هستند که به مواد قابل اشتعال افزوده‌شده و آن‌ها را در مقابل شعله مقاوم‌تر می‌نمایند و خطر آتش‌سوزی را در صورت تماس با منابع حرارتی کوچک مثل جرقه یا سیگار کاهش می‌دهند. این مواد درصورتی‌که در کنار یک ماده شعله­‌ور قرار گیرند سرعت احتراق را کاهش داده و اغلب از انتشار آتش جلوگیری می­‌نمایند. برخی فرایندهای تکمیلی عبارت‌اند از: ترکیبات هالوژنه: مکانیزم عمل این ترکیبات، سرکوب واکنش­‌های رادیکال در ناحیه شعله است. آن‌­ها به شکل‌­های مختلفی مانند: مایع، پودر و یا قرص در دسترس هستند. این ترکیبات از طریق تشکیل رادیکال­‌های هالوژن در فاز گاز جهت از بین بردن اکسیژن آزاد عمل می­‌نمایند و در فرآیند احتراق وقفه ایجاد می­‌کنند. بااین‌حال به علت وجود مشکلات زیست‌محیطی توسعه این ترکیبات محدود شده است. این مسئله مهم‌ترین عیب این ترکیبات است. چنان‌که امروزه استفاده از بسیاری از این ترکیبات توسط دولت­‌ها ممنوع اعلام شده است. ترکیبات فسفری: امروزه این ترکیبات مهم‌ترین نوع از بازدارنده‌های شعله را جهت به‌کارگیری در فرآیندهای تکمیلی بر روی بسترهای منسوج تشکیل می‌­دهند. در دهه­‌های اخیر، به دنبال مشکلات زیست‌محیطی ناشی از ترکیبات هالوژنه که موجب ممنوع شدن به‌کارگیری این ترکیبات شده بود، ترکیبات فسفری گسترش فراوانی یافت و به سبب عمل نمودن در هر دو فاز گازی و متراکم در فرایندهای ضد شعله کارایی بالایی را از خود نشان می‌دهند.  این ترکیبات همچنین دارای قیمت مناسبی هستند که کاربرد آن­ها را در صنایع مقرون‌به‌صرفه می‌­نماید.

مقاوم کننده­‌های حرارتی در حین فرآیند سوختن از طریق تشکیل یک لایه حفاظتی کربونیزه شده با هدایت حرارتی پایین، شار انتقال حرارت را در جریان احتراق کاهش می‌­دهند. همچنین تشکیل این لایه مانع از خروج مواد فرار تولیدی در اثر اشتعال می‌گردد که جلوگیری از کاهش جرم بستر را به دنبال دارد. تشکیل این لایه در حضور ترکیبات فسفری بهبود قابل‌توجهی می‌یابد. این لایه عایق حرارت بوده و مانع نفوذ شعله به بخش­‌های درونی­‌تر و گسترش آن به سایر نواحی می­‌گردد. در جریان احتراق و تجزیه این ترکیبات مواد پلی فسفریک آزاد می­‌شود که به‌صورت مانعی شیشه­‌ای عمل می­‌نمایند. ایجاد ترکیبات پلی فسفریک در جریان احتراق با گرفتن آب بستر روند تشکیل char را مطابق با شکل زیر بهبود می‌بخشند.