به منظور عایق‌بندی شیشه‌های سکوریت استفاده شده در انواع خودروهای تولیدی در کشور (شیشه لچکی)، تزریق نوارهای پلیمری از جنس TPE بر روی سطح شیشه‌های سکوریت در فرایند تزریق پلاستیک امروزه به‌عنوان یک استاندارد، پذیرفته ‌شده می‌باشد. استفاده از پلیمر TPE به‌واسطه خواص فیزیکی مکانیکی مناسب و همچنین مقاومت جوی بالای آن دارای اهمیت می‌باشد؛ اما مشکل اصلی این فرایند عدم چسبندگی مناسب این پلیمر به سطح شیشه می‌باشد که استفاده از این فرایند را با مشکل مواجه کرده است. به‌منظور بهبود چسبندگی در این فرایند، اقدامات مختلفی ازجمله اعمال لایه نازکی از چسب‌های مرسوم موجود در بازار به سطح شیشه و سپس قرار دادن آن در قالب و سپس انجام فرایند تزریق مورد استفاده قرار گرفته که نتیجه و چسبندگی مناسب حاصل نشده است. ازجمله چسب‌های استفاده شده می‌توان به چسب‌های آکریلیکی، چسب‌های پلی‌یورتانی و چسب‌های یورتان‌آکریلاتی اشاره کرد که در این فرایند چسبندگی مناسب ایجاد نکرده‌اند. میزان چسبندگی مورد نیاز باید در حدی باشد که در حین فرایند کشش نوار TPE، خود نوار پاره شده (Cohesive failure) و نوار از سطح شیشه جدا نشود. ازجمله راه‌کارهای اعمال چسب بین لایه TPE و شیشه بعد از انجام فرایند تزریق بوده است که در این حالت نیز نتیجه مطلوب حاصل نشده است که علت آن هم عدم کنترل مناسب بر ضخامت چسب و از دست دادن ظرافت و زیبایی شیشه در اثر فرآیند چسب کاری بوده است. قابل ذکر است که حفظ ظرافت و زیبایی قطعه تولیدی دارای اهمیت بالایی می‌باشد؛ بنابراین نیاز اصلی بهبود میزان چسبندگی نوار TPE به سطح شیشه بوده است. گرید TPE مصرفی از گرید TPE-S می‌باشد. از جمله راه‌کارهای پیشنهادی جایگزینی و ارائه آمیزه‌ای پلیمری با داشتن خواص فیزیکی مکانیکی و مقاومت جوی مشابه با TPE و درعین‌حال چسبندگی بالاتر به سطح شیشه می‌باشد. بنابراین از یک سو استانداردهای صنعت خودرو الزام به استفاده از پایه پلیمری TPE به عنوان نوار اطراف شیشه سکوریت را ایجاد کرده است و از سوی دیگر استفاده از پلیمر TPE به دلیل خواص فیزیکی مکانیکی مناسب و همچنین مقاومت جوی بالا و همچنین قیمت نسبتاً مناسب آن مورد توجه می‌باشد. با توجه به چسبندگی پایین پلیمر TPE به شیشه، پیدا کردن راه‌کاری برای حل این مشکل و افزایش قدرت چسبندگی بسیار ضروری می‌باشد.